Włochy - Do obcasa włoskiego buta - relacja z wakacji

Miały być zamki szalonego Ludwika i już było wszystko opłacone i ... odwołali. Dostaliśmy szereg propozycji do wyboru i zaczęły się rodzinne dyskusje. Żona optowała za Tunezją i Kartaginą, ale się uparłem i oparłem. Sierpień w Afryce?? - moje stanowcze NIE! Od jakiegoś czasu chciałem zobaczyć Materę i Alberobello. Więc wycieczka z Almaturem aż do obcasa włoskiego buta. Tak, przejazdy ogromniaste łącznie ze znienawidzonym nocnym powrotem, ale nie znalazłem bardziej satysfakcjonujących ofert na tym kierunku. I jeszcze jedna przykrość - z programu wypadło w tym roku Rotondo, a wskoczyło San Marino. Oj, łza się w oku kręci i z rozrzewnieniem wspominam swoje pierwsze wycieczki, gdzie człek poznawał najważniejsze w danym miejscu zabytki zazwyczaj bez miejscowego przewodnika, a dziś ... ?? Tak idziemy z miejscowym przewodnikiem ok. 2,5 godz spaceru, ale po kółku które se ten przewodnik umyślił i wcale oczywistym nie jest zobaczenie najstarszych i najciekawszych zabytków; do tego jeszcze moja zmora - czas wolny. Nie chciało się kiedyś języków uczyć i nie można wyjechać samopas trza się godzić na program Biura i nie ma co narzekać. To był wstęp i dalej narzekać już nie będę. Wyjeżdżamy zatem ok. 7 z Katowic i na nocleg dojeżdżamy w okolice Bolonii. Podróż nieco się czasowo wydłużyła ze względu na korki w Brnie. Dalej przejazd przez Czechy i Austrię - ładnie wygląda, chociaż tylko z okien autokaru, niedaleko austriackiej granicy czeski Mikulov. Nocleg, a nazajutrz zwiedzanie Bolonii, a jakże z przewodnikiem i dojazd na następny nocleg pod Bari. Bolonię zaczynamy zwiedzać od bazyliki św Dominika. Do spotkania z przewodnikiem pozostało jeszcze kilka minut więc samopas oglądamy bazylikę; w jednej z kaplic znajduje się grobowiec św Dominika. Urodzony w 1170r hiszpański prezbiter założyciel zakonu kaznodziejskiego właśnie tu, w Bolonii dokonał żywota w 1221r. Grobowiec powstawał i był zdobiony przez wieki, stąd wśród figur znajdują się trzy wyrzeźbione przez zaledwie 19-letniego uciekiniera z Florencji Michała Anioła - Petroniusz z makietą miasta, prawy anioł ze świecznikiem i postać Prokulusa znajdująca się z tyłu Arki. Po wyjściu przewodnik opowiada co widzieliśmy, zwraca uwagę na grobowce na nogach stojące w pobliżu bazyliki i ruszamy w kierunku głównego placu Maggiore. Noo w Bolonii deszcz Cię nie zaskoczy, bo kilometrami ciągną się tu przejścia pod arkadami. Idziemy i idziemy wzdłuż boku kościoła Petroniusza. Budowę rozpoczęto w 1390r i postanowiono zbudować większy kościół od watykańskiej bazyliki św Piotra. Na to przecie papież nie mógł pozwolić; więc sprytnym posunięciem to uniemożliwił. Wybudował nowy budynek dla bolońskiego uniwersytetu wzdłuż kościoła, uniemożliwiając poszerzenie świątyni. W wyposażeniu sporo jest artefaktów pochodzących z XIV do XVI wieku. Jednym z ważniejszych miejsc jest Capella Bolognini z freskami Modeny przedstawiającymi sąd ostateczny z rajem i piekłem. I prawdopodobnie ona była przyczyną udaremnionego zamachu. W 2005 islamiści planowali wysadzenie bazyliki; wśród potępionych znajduje się postać wciąganego do piekła Mahometa. Przy placu same najstarsze zabytki - pałac Podesty, pałac króla Enzo, fontanna Neptuna ... Wchodzimy do zabytkowego ratusza po ?końskich schodach?; tak, tak dawniej możni nie drapali się na piętro ino wjeżdżali na koniu. Po obejrzeniu ratusza fontanna Neptuna, pałac króla Enzo i uliczką ze sklepikami i lokalikami idziemy pod symbol Bolonii - dwie wieże. Prawdę mówiąc tą niższą to nawet trudno zauważyć chociaż mierzy 48m, bo wzrok skupia się natychmiast na dwukrotnie wyższej wieży Asinelli zbudowanej już w 1108r; obie wieże są nieco odchylone od pionu. Pod wieżami, a jakże, czas wolny. Na szczęście żona zgodziła się na mój plan i pierwszy raz bez dyktatu. Zaglądamy do pobliskiego kościoła, przysiadamy przy aperolu, a dopiero później realizujemy sugestie przewodniczki, od której żona chciała rozpocząć - czyli przekąska z miejscową wędliną. Bułka z mortadelą. Każdy znający realia PRL-u zapyta ze zdziwieniem: z czym? z mortadelą???! No tutaj to zupełnie coś innego, jeszcze leciutko ciepła bułka z naprawdę pyszną wędliną. Idziemy na miejsce zbiórki i grupowo wracamy na parking do autokaru. Mijamy katedrę, pomnik Garibaldiego, pomnik Poległych 8 sierpnia 1848r i przez park, chyba Montagnola docieramy na parking do autokaru. Oczywiście nie byłbym sobą gdybym na chwilę nie zajrzał do mijanej katedry - barok, a z pierwotnej niewiele pozostało. Już podczas pierwszego powrotu do autokaru okazuje się, że jeden z uczestników ma poważne kłopoty z chodzeniem. Na szczęście nie miało to wpływu na dalsze zwiedzanie. Ruszamy na nocleg pod Bari; no przejazdy są tu zarąbiaste. Nie obawiajcie się - tak szczegółowy opis tylko do zwiedzania pierwszego z włoskich miast. :) Jedziemy więc pod Bari - tak, lubię obserwować okolicę i robić foto przez szybę autokaru, ale przy jeździe autostradą nie jest to proste, bo drzewa, ekrany i jeszcze tunele. Dojeżdżamy na nocleg do Porto Sant'Elpidio i hotel Belvedere. Jest jeszcze sporo czasu do kolacji, więc wychodzimy na spacer obejrzeć Adriatyk. Trochę wieje, a na plaży piasek z bardzo płaskimi kamykami. Nazajutrz Bari - wysiadamy na nabrzeżu i prosto przez bramę pod romański kościół św Mikołaja gdzie została pochowana królowa Bona. Resztę zobaczycie na foto; więc tylko plusy i minusy. Plusem niewątpliwie atmosfera południa Italii z wąskimi uliczkami, kapliczkami w murach domów, wiszącym praniem i oczywiście ulica makaronu. To tu wprost na uliczce jest wytwarzany regionalny makaron oriecchiette w postaci mniejszych lub większych uszek, a może muszelek. Uszka są formowane z wyrobionego, czasem kolorowego ciasta jedynie przy pomocy noża. Minusem niestety - tylko jeden otwarty w czasie zwiedzania kościół św Mikołaja; nawet romańsko gotycka katedra była zamknięta. Spod murów Bari jedziemy dalej, ale tylko kawałeczek. Autokar staje na parkingu, a my spacerkiem po klifie oglądamy domki i balkoniki Polignano a Mare. Bardzo tu malowniczo, a są miejsca, że z balkoniku możesz se skoczyć wprost do Adriatyku. Dziś trochę wieje, więc kilka osób zapoznało się z mokrą bryzą. Wcześniej pilot sporo opowiadał o lazurach i szmaragdach spokojnego w Polignano Adriatyku; ale to nie dziś. Dziś - spore i też piękne, rozbijające się o klify fale. Po spacerze powrót do autokaru i dojazd na kolację i nocleg. Następny dzień to właśnie ten obcas włoskiego buta i trzy urokliwe miasteczka; Ostuni, Lecce i Otranto. I tak jak Bolonia nazywana jest czerwonym miastem, tak leżące na wzgórzu Ostuni - białym; no z 30tys mieszkańców raczej miasteczko, ale bardzo urokliwe. I tak jak zawsze preferowałem zwiedzanie konkretne czyli podchodzimy pod zabytek, oglądamy, wchodzimy i następny konkret, tak TU szwendactwo za którym nigdy nie przepadałem. Aaa TU szwendactwo ma sens; w tej plątaninie ciasnych uliczek można się zatracić. I musicie wybaczyć ten ogrom foto, na których właściwie nic nie ma; ale to jest klimat Południa i białego Ostuni. Jedziemy do kolejnego miasta w obcasie - Lecce. Wysiadamy z autokaru przy barokowej Porta Napoli i wchodzimy przez nią do historycznego centrum. No, inaczej niż w Ostuni ulice szersze jednak z każdego kawałka muru wygląda barok - ozdoby i ozdóbki. Fasady niektórych budowli to istne muzea rzeźby. Mnie spodobały się podpory balkoników i kute balustrady. Idziemy w kierunku Piazza Duomo, wchodzimy do katedry, dalej pozostałości rzymskiego amfiteatru i bazylika św Krzyża oraz przylegający do niej pałac Celestynów. Zaglądam czasem do mijanego kościoła, ale w większości przypadków wstęp płatny, a wycieczka nie poczeka, więc tylko taki orientacyjny rzut oka. Cała reszta na foto. No jest tu jeszcze jedna ciekawostka z którą zapoznaje nas miejscowa przewodniczka - studio lekkiej rzeźby. Rzeźby wykonuje się tu z masy papierowej - wykonany z lekkich materiałów stelaż oblepia się masą papierową, formuje figurki i figury, a po wyschnięciu maluje. Takie figury naturalnej wysokości znajdują się np. w kościele Świętego Krzyża. W czasie wolnym trochę błądzimy, ale na czas docieramy na miejsce zbiórki pod bramę - łuk triumfalny Porta Napoli. Jedziemy do ostatniego z programowych najbardziej na południu - Otranto. Tak jak w Bari, Lecce znajduje się tu ogromny zamek; z pewnością warty odwiedzin, ale ... brak na to czasu. Dojeżdżamy pod port jachtowy i przez mury obok zamku idziemy do kolejnej atrakcji - katedry. Tu znajduje się kamień ścięć i szczątki 800 męczenników. Turcy, którzy zdobyli w 1480 miasto mordowali odmawiających przejścia na islam mężczyzn. W 2013r papież ogłosił ściętych męczenników świętymi. Katedra zbudowana w XIIw przez Normanów posiada mozaikę na posadzce ze scenami biblijnymi. W czasie wolnym bez trudu (są strzałki) znajdujemy zbudowany ok Xw kościół św Piotra ze świeżo odnowionymi bizantyjskimi freskami. I jedziemy na 2 noclegi w tym samym hotelu. Hotel all inclusive ma swe plusy i niestety minusy. Minusem jest 1 na każdą dużą jadalnię automat do gorących napojów oraz szwedzki stół ??, tak - ty pokazujesz, a obsługa nakłada na talerz - straszna strata czasu. Plusem, wiadomo, sam se nalewasz napoje do kolacji z beczułek. I przyszedł czas na sztandarowe atrakcje, bo nazajutrz Alberobello i Matera. To nie tak, że nie podobały mi się miasteczka z włoskiego obcasa, ale wcześniej o nich nie słyszałem, więc trulle i wykute w kamieniu domy były głównym celem. Docieramy do Alberobello i idziemy na spotkanie przewodniczki; wszystko tu trullowate. Kiedyś trulle budowano bez użycia zaprawy prawdopodobnie dla uniknięcia podatku, ale zmieniło się to w początkach XIXw. Wg słów przewodniczki jest w miasteczku strefa najbardziej autentyczna gdzie zakazana jest komercja i strefa, gdzie trulle mieszczą we wnętrzu sklepiki i bary. Wprowadza nas do wnętrza jednego z trullo. W miasteczku bardzo urokliwie - białe ściany i kamienne, stożkowate dachy. Ale chyba od dawna nikt tu już nie układa domu tylko po prostu używa zaprawy; i trudno o to mieć do mieszkańców pretensje. :) Matera w swej nieco mrocznej historii jest jednak bardziej autentyczna. Jedno z najstarszych, ciągle zamieszkanych miast na świecie. Tutaj już w neolicie mieszkali ludzie w jaskiniach i te jaskinie pozostały. Później również wykuwano wnętrza domostw w skałach, które z czasem zabudowywano fasadami. Jeszcze w latach 50-tych XXw ludzie żyli tu bez prądu, kanalizacji i bieżącej wody. Śmiertelność była ogromna zwłaszcza wśród najmłodszych. Dość czarnych historycznych wspomnień - teraz Matera zachwyca i mógłbym tu spędzić nawet kilka dni, bo miejsc do obejrzenia tu wiele. My mamy pół dnia i zaczynając od punktu widokowego przy głównym placu idziemy z miejscową przewodniczką do górującej katedry. Następnie w czasie wolnym pilot oprowadza pokazując różne ciekawostki; i chwała mu za to. Może i to było spowodowane obawą, że jak ciekawi zaczną samopas biegać po zaułkach to nie skompletuje potem wycieczki, ale motywy nieważne. Leniwi pozostają na głównym placu a my w zaułki. Wszystko jest na foto - wchodzimy nawet do dawnego domostwa; tak, Matera zdecydowanie warta jest odwiedzin, a przecież nie zajrzeliśmy wcale do części neolitycznej. Następnego dnia jedziemy do portu w Termoli i rejs na wyspy Tremiti. No samo Termoli też jest ciekawe, ale na to brak już czasu, bo po rejsie jedziemy już w górę buta. Godzinny rejs na wyspy, przesiadamy się na mniejszą jednostkę i opływamy je zaglądając w niektóre zakamarki i podziwiając widoki, a na koniec dawne opactwo benedyktyńskie i kilka chwil na plaży. Po rejsie jedziemy w górę włoskiego buta. Następnego dnia zwiedzanie Urbino oraz San Marino. Otoczone murami z potężnym zamkiem książęcym oraz domem Rafaela nie jest duże, wszak liczy ok. 15tys mieszkańców więc spokojnie da się obejść na piechotę. Odwiedzamy większość historycznych atrakcji i wchodzimy do Domu Rafaela. Następnie zwiedzanie najstarszej republiki czyli San Marino; sporo tu budowli o średniowiecznym rodowodzie. Dziś również możesz podegustować i zakupić pamiątkę, ale wygląda to zupełnie inaczej niż na pierwszych wycieczkach. Wtedy to był zorganizowany show dla całej wycieczki i podejrzewam, że niektórzy, zwłaszcza po degustacji, nie bardzo wiedzieli czy są tu jakieś zabytki i czy warto coś oglądać. To już tylko nocleg i zwiedzanie Wenecji. Wenecja pomimo niezliczonych atrakcji jest wg mnie mało przyjazna turystom, bo nigdzie, nawet na krawężniku czy progu domu nie przysiądziesz, bo normalnej ławki nie uświadczysz. Niby możesz i powinieneś przysiąść w knajpce, ale i tu spotkałem się ze sjestą - kończymy to piwo, kończymy, bo zara zamykamy. !! Od ostatniego razu trochu zmian i teraz autokar na parkingu sporo poza miastem. No do centrum oczywiście dojedziesz - my dopływamy tzw. ?rejsem Panoramicznym?, gdzie stateczek opływając weneckie wyspy dobija w okolicach św. Marka. Zwiedzanie z przewodnikiem, a później czas wolny. Przewodnik to plus, bo pokazuje ciekawostki i opowiada mniej znane szczegóły np. o złotym ołtarzu w bazylice Marka. Zwiedzanie kończymy na tarasie galerii handlowej. Tu brawa dla pilota wycieczki, który zarezerwował bilety na taras dla całej wycieczki. Galeria z tarasem tuż przy moście Rialto, a rezerwacja przez internet. Problem tylko, że za jednym wejściem na internetową stronę można zarezerwować jedynie 5 biletów. To się biedny musiał naklikać na cały autokar; ale chwała mu za to, bo widoki z tarasu super. Zobaczycie sami.