Indie - Południe Indii czyli spacery w skarpetkach - relacja z wakacji

Przy wyborze kierunku i wycieczki były pewne perturbacje, bo pierwotnie żona se umyśliła Peru, a ja postanowiłem nie latać już zbyt daleko. Indie - to kolejna wizyta w tym kraju, ale kraj ogromny i szalenie ciekawy. Porażką była jedynie osoba pilotki, osoby niekompetentnej, czasami źle tłumaczącej wypowiedzi lokalnego przewodnika (uczestnicy ją poprawiali), podającej bardzo skromne opowieści o kraju i też z błędami, brak wiadomości na jaki czas z autokaru wychodzimy itp ... Czasem odnosiłem wrażenie, że zainteresowana jest rozwlekaniem czasu wolnego, by zwiedzanie trwało jak najkrócej - z jednego obiektu wymiatali nas miotłami zamykając kolejne sektory obiektu.
Przy powtórnych odwiedzinach szoku już nie ma, chociaż kontrasty pozostają podobne. Spotkałem się z opinią, że lepiej zacząć przygodę z Indiami od południa, bo szok mniejszy i obrazki łagodniejsze. Może; ja specjalnej różnicy nie zauważyłem. Wszędzie są biedacy, a warunki ich egzystencji, dla nas, katastrofalne. Ruch na drogach szalony, a przejście przez ulicę to często wyzwanie. Autokar bardziej elegancki niż poprzednio, bo ze stopniem, a nie podstawianym stołeczkiem, ale może to kwestia lepszych dróg i brak obawy, że można urwać. Nooo, drogi się tu buduje, a w miastach czasem dokłada drugie piętro estakady. Obowiązują dwie zasady ruchu: 1-jedź tak, żebyś nie zrobił sobie krzywdy i podobna 2-jedź tak, aby kto inny nie zrobił ci krzywdy. Zgodnie z tym motocyklista czy kierujący tuk-tukiem nigdy nie pojedzie środkiem swego pasa, ale jak najbliżej pobocza, na które może zjechać w przypadku wyprzedzania na trzeciego dwóch samochodów czy autokarów. Oczywiście jazda w przeciwprądzie to normalka, nawet na autostradzie a klakson służy do porozumiewania się. Poprzez sposób jego używania przekazywane są dodatkowe informacje. Ba, po raz pierwszy jechałem po drodze (przez góry), na której obowiązuje nakaz używania klaksonu.
Wylatujemy rankiem z Warszawy, więc podróż zaczyna się ok. 23 - przelot katarskimi liniami z przesiadką w Doha i trza przyznać, że lotnisko robi wrażenie. Po drodze dwukrotna zmiana czasu i jesteśmy w Indiach w Chennai. Po odprawie przejazd do hotelu w Mahabalipuram. Kilka godzin snu i zaczyna się. Po śniadaniu idziemy na plażę, a po południu ruszamy na zwiedzanie. Podjeżdżamy autokarem i oglądamy świątynie powstałe w VII - VIIIw, a właściwie wykute w skale. Oglądamy bryłkę masła Kryszny, relief - zejście Gangesu, grupę Pancha Rathas, a na końcu znajdującą się blisko hotelu i plaży świątynię brzegową. Ta pochodząca z wieku VIII została zbudowana, a nie jak poprzednie wykuta. Następnego dnia jedziemy do Kanchipuram jednego z siedmiu najważniejszych miast zapewniających duchowe wyzwolenie. Pielgrzymują tu zarówno wyznawcy Wisznu jak i Śiwy. Oglądamy tu dwie świątynie poświęcone Śiwie - Kajlasanatha z VIIIw oraz Ekambareswar z IXw później rozbudowany (ok XVw powstała sala 1000 kolumn). W kompleksie świątynnym Ekambareswar znajdują się 4 wieże bramne zwane gopurami, bogato zdobione, z których najwyższa mierzy ponad 58,5m. Kajlasanatha bardziej kameralna - zachowały się tu inskrypcje z czasu budowy. Miasto Kanchipuram to ośrodek tradycyjnego tkactwa jedwabiu. Powstają tu jedwabne sari, a i inne wyroby. Następnego dnia jedziemy do Pondicherry czy też Puducherry wg nowego nazewnictwa po drodze oglądając Auroville zbudowane w 1968r gdzie panuje utopijny ustrój równości. Pondicherry to dawna kolonia francuska, która została przekazana Indiom dopiero w 1956r. My właśnie tę kolonialną, francuską zabudowę oglądamy. Tu znajduje się ośrodek medytacyjny w pustelni Śri Aurobindo przy jego grobie. Pod wpływem tego hinduskiego myśliciela Francuzka Mirra Alfassa postanowiła zbudować miasto równości i szczęśliwości Auroville. Po zwiedzaniu dojeżdżamy do hotelu, gdy rozlegają się głośne wystrzały; wysiadamy z autokaru przed hotelem i wracamy zaintrygowani ze 300m żeby obejrzeć co się dzieje. Prawdopodobnie pogrzeb. Nie, nie to nie strzały, a potem pogrzeb tylko wystrzały na pogrzebie. :) Nie udaje nam się pogrzebu zobaczyć, ale po śladach na jezdni wygląda, że podczas przemarszu są wybuchami rozrzucane co jakiś czas kwiaty. Zaskoczeniem dla mnie są zauważalne czasem paradne pojazdy karawanów. Oczywiście pilotka nic na ten temat nie wie, kwitując - ?może to był pogrzeb muzułmański?. ... Gdybać sam se umiem, a pogrzeb muzułmański widziałem, bez kwiatów. Oczywiście co kraj to obyczaj, ale pilot ma wiedzieć, a nie gdybać. Następnego dnia jedziemy do Thanjavur robiąc popas przy świątyni Śiwy z Xw w Chidebaram. Następnie nadprogramowa XIIw Airavateswara w Kumbakonam,a potem już hotel w Thanjavur. Ta ostatnia świątynia dla mnie rewelacja. Nie dość, że bogato zdpbiona, każda kolumna z innym wzorem to jeszcze oglądana bez ludzi. Zawsze robię drobne przytyki TM jak ludzie mogą przeszkadzać w zwiedzaniu, ale teraz brakiem tłumów byłem zachwycony; spokojnie se możesz focić i oglądać. W następnej zaś - Brihadeswarze w Thanjavur zwiedzanej kolejnego dnia takie tłumy, że w niektóre miejsca nawet się nie wpychałem. :) Poprzedniego dnia dojechaliśmy do hotelu w Thanjavur; to ten gdzie były atrakcje z kapiącą z klimy wodą (jedna para w nocy zmieniała pokój) i po śniadaniu ruszamy na zwiedzanie najważniejszej świątyni miasta - Brihadiswary. Świątynia poświęcona Śiwie powstała na samym początku XIw. Ponoć w latach 1003 - 1010; no jest imponująca. W tych wszystkich hinduskich bóstwach nie do końca się orientuję, bo oprócz głównej znajdują się na terenie i inne mniejsze kapliczki poświęcone komu innemu. W bramie oraz na jednym świątynnym boku znajdują się XI-wieczne inskrypcje dotyczące budowniczych oraz składanych darów. W przedświątynnej mandapie z Nandi oraz okalającym świątynny dziedziniec, można powiedzieć krużganku, zachowały się malowidła z okresów Chola i Nayaki. Ten tutejszy Nandi - święty byk, wierzchowiec Śiwy jest wyrzeźbiony z jednej skały; nie pamiętam ile waży, ale rozmiarami imponuje 4 x prawie 5m. Nad świątynią z lingramem wznosi się prawie 60m zwężająca się 16 piętrowa wieża (Vimana, Sikhara). Ten lingram to też jeden z większych w Indiach - 8,7m. W pobliże lingramu mogą dojść jedynie wierni, a do komnaty z lingramem tylko kapłani. No i zakaz - no foto, więc tego lingramu na foto nie będzie. Po zwiedzeniu świątyni podjeżdżamy pod manufakturę odlewu figurek z brązu. Wytwórnia mieści się w bardziej eksluzywnej dzielnicy, a nie przy typowej indyjskiej ulicy. Pokaz sposobu wytwarzania i możliwość kupna. To w kilku zdaniach o produkcji. Najważniejsze jest przygotowanie formy do odlewu. Figurkę z łatwotopliwego materiału np. z wosku oblepia się gliną i wypala formę usuwając materiał po figurce. Przygotowane formy napełnia się stopem i już. Po zastygnięciu i wychłodzeniu forma jest rozbijana. Teraz już tylko czyszczenie, szlifowanie i dopracowanie szczegółów. Jedziemy do Maduraj i jak zawsze foto z drogi, ale foto z wnętrza świątyni, która powstała rzekomo w miejscu zaślubin Śiwy i Parvati nie będzie - zakaz wnoszenia aparatów i telefonów. A wewnątrz było super-ciekawie - jakieś ceremonie i procesje z bóstwami - taka powtórka ślubu. Nie do końca mi to pasuje, ale żona twierdzi, że to ten jedyny dzień w roku, kiedy takie misteria są odprawiane. Były ustrojone wierzchowce bóstw - biały byk i potężny słoń, figury bóstw wiezione w procesji; jednym słowem szał, ale luda ogrom. Odbudowana w XVIw po zniszczenie świątynia Meenakshi jest jedną z ważniejszych w regionie. Następnego dnia program przewiduje wizytę na plantacji przypraw i fakultatywnie popisy dawnej sztuki walki. Przypraw nie kupujemy, ale fakultet oglądamy. CDN