Najgroźniejsze pająki świata

Na świecie żyje ponad 30 tysięcy gatunków pająków. Wśród nich można spotkać bardzo różnorodne okazy, niektórym zaś lepiej zejść z drogi. Najbardziej niebezpieczne są bowiem w stanie upolować i zjeść kręgowce, takie jak myszy, ryby czy ptaki.

Najmniejsze pająki na świecie żyją na wyspie Samoa, na Pacyfiku. Są wielkości kropki na końcu tego zdania. Największe zaś czają się w dżungli południowoamerykańskiej. Ich długość mierzona z nogami wyprostowanymi dochodzi nawet do 25 cm. Jest to wielkość stołowego talerza.

Pająki kojarzą się najczęściej z sieciami, utkanymi w naszych piwnicach, strychach, spiżarniach. Ich obecność, mimo, iż polują na inne owady, nie jest jednak przez nas mile widziana. I choć przestrzega się, żeby nie zabijać pająków, bo zacznie padać deszcz, to jednak pierwszym odruchem kiedy je widzimy, jest wzięcie do ręki kapcia lub gazety i zabicie intruza. Te z cienkimi nóżkami, wydają się nawet niegroźne, te, które zaś uciekają do naszych mieszkań przed zimą, często przypominają bardziej niebezpieczne okazy. Całe szczęście, że w Polsce mamy do czynienia tylko z pająkami domowymi.

Ciało pająka składa się z dwóch, połączonych ze sobą części - głowotułowia i odwłoka. Głowotułów zawiera aparat gębowy, oczy, a także cztery pary odnóży. Natomiast odwłok wypełniony jest narządami rozrodczymi i układem pokarmowym. Na nim zaś są ulokowane narządy służące do wytwarzania nici.

Wszystkie pająki są mięsożerne. Aby móc coś zjeść, muszą polować. Najczęściej ich łupem padają owady, ale także inne niewielkie zwierzęta. Zdarzają się ponadto kanibale - polujące na inne pająki.

Pająki mają kilka metod, służących do zabijania ofiar i pobierania pokarmu. Najczęściej używają jadu, który wpuszczają do ciała ofiary. Niekiedy także robią to inaczej - poprzez zgniatanie. Trawienie pokarmu odbywa się na zewnątrz ciała, przy pomocy soków zawierających enzymy trawienne. Pająki wpuszczają je do ciała ofiary. Gdy pokarm jest już strawiony - wtedy bez problemu go wysysają.

Najgroźniejszy gatunek pająka to czarna wdowa. Występuje w cieplejszych regionach świata, w tym na wszystkich czterech pustyniach południowo-zachodnich USA, także w Meksyku i Panamie. Mieszka pod półkami skalnymi, kamieniami i roślinami - wszędzie tam, gdzie można rozpiąć sieć. Czarne wdowy są samotnikami, a większość życia zajmuje im czatowanie na owady wpadające w ich sieci.
Samice na spodniej stronie odwłoka mają wyraźną czerwoną plamę w kształcie klepsydry. Samce oraz młode osobniki nie stanowią zagrożenia. Ukąszenie samicy czarnej wdowy może zabić. Na szczęście unika ona ludzi. Atakuje tylko wówczas, gdy jej pajęczyna jest uszkodzona.

Ptaszniki, to kolejny niebezpieczny gatunek pająków, drugi, zaraz po czarnej wdowie. Na szczęście w Polsce spotkać możemy je tylko i wyłącznie w ogrodzie zoologicznym. To duże pająki, których długość ciała przekracza 6 cm, a rozpiętość odnóży nawet 30 cm. Obecnie znanych jest ponad 850 gatunków ptaszników i co roku odkrywane są nowe. Przyznam szczerze, że wyglądają dość sympatycznie, dzięki swojemu ubarwieniu i pokryciu włoskami. Jednak nie polecam ich głaskania.
Ptaszniki zamieszkują sawanny, stepy i wilgotne lasy tropikalne, gdzie kryją się na gałęziach drzew. Po raz pierwszy o ptasznikach, ludzie usłyszeli w 1705 r. gdy niemiecka malarka namalowała obraz, ukazujący wielkiego owłosionego pająka, zjadającego kolibra. Od tamtej pory ptaszniki mają złą reputację i uznaje się je za krwiożercze bestie, zabijające wszystko, co tylko stanie im na drodze. Na szczęście nie jest aż tak groźnie. Żywią się bowiem bezkręgowcami i małymi kręgowcami. Po tak obfitym posiłku mogą pościć nawet kilka miesięcy.

Często mylone z ptasznikami tarantule zaś zamieszkują w południowej Europie i na obszarach Azji, czyli tam, gdzie występuje klimat umiarkowany. Mierzą od 2,5 cm do 4 cm długości. Ich ciało w porównaniu do ptaszników jest smukłe. Nazwa tarantula pochodzi od miasta Taranto w południowych Włoszech. Pokąsanym przez tarantule zalecano tutaj wypocenie jadu podczas wysiłku fizycznego.
Tarantule owszem, dysponują silnym jadem, który jednak dla człowieka nie jest bardzo niebezpieczny. Opisane wypadki śmiertelne po ukąszeniach, nie zostały dokładnie udokumentowane.

Myślę jednak, że bezpieczniej będzie uwierzyć, nawet na słowo naukowcom, niż próbować przekonać się o tym na własnej skórze.