W porcie czekał już nasz kierowca, szybko wpakował nas i dwie Niemki do swojego wozu i ruszyliśmy w stronę hotelu.
Mój mąż od razu zasnął, a ja obserwowałam widoczki za oknem.
W tym miejscu muszę opisać niezbyt przyjemną przygodę, jaka nas spotkała w drodze powrotnej.
Jadąc z Phuket do Khao Lak w pewnym momencie trzeba przejechać przeszkodę, jaką jest posterunek straży. Wygląda to jak granica między ich dystryktami. Każde przejeżdżające auto musi tam zwolnić, i przejechać obok przyglądającej się policji.
No więc zwalniamy i wtedy pan policjant spojrzał na nas, a dokładniej na mojego małżonka, który z resztą dalej sobie smacznie spał.....i to był narazie koniec naszej podróży.
Pan policjant zatrzymał auto i przez szybę zaczął dyskutować z kierowcą, oczywiście po tajsku, więc nic nie rozumiałam. Usłyszałam tylko z ust kierowcy słowo " polacco " i już wiedziałam że to chodzi o nas. Pan policjant jakoś nie uwierzył i kazał zjechać na pobocze.
W momencie do naszego auta zleciało się sześciu panów ubranych jak komandosi z grupy antyterrorystycznej. Otoczyli nasz samochód, cały czas przyglądając się mojemu mężowi C Kurczę przerażiłam się nie na żarty, ale męża narazie nie budziłam, bo doszłam do wniosku, że tak na śpiąco to on wygląda bardziej niewinnie. Nawiasem mówiąc, mój małżonek jak się trochę opali, to w tłumie arabów by się stracił.
Kierowca wysiadł i dalej coś tam tłumaczył. Początkowo spokojnie, ale potem coraz głośniej i robiło się bardzo nerwowo. Wykrzykiwał co chwilę " polacco " i "polacco" Mojemu małżonkowi chyba zaczął przeszkadzać hałas i się przebudził. Wytłumaczyłam mu po krótce o co chodzi, a właściwie, że o niego chodzi i kazałam mu się cieszyć, że nie mamy z tyłu drzwi, bo dawno już by go z tego auta wytargali.
Kierowca w końcu zaczął wyciągać z torby wszystkie dokumenty i papierzyska jakie miał, uspakajając nas, że zaraz się wszystko wyjaśni.
Uff....chyba po przejrzeniu tego wszystkiego wreszcie do nich dotarło, że my to niewinni turyści wracający ze zwiedzania ich pięknego kraju. Było to widać, jak napięcie z nich spada. Nawet się do mnie uśmiechnęli, pomachali ręką i po swojemu się skłonili. Co mi po tym, jak strachu się najadłam jak nie wiem co.
Od kierowcy dowiedzieliśmy się, że faktycznie uznali męża za zagrożenie terrorystyczne.

Ostatnio edytowany przez julka2 (2015-03-28 14:21:28)

Ostatnio edytowany przez julka2 (2015-03-28 15:34:49)

Następny dzień to zupełna laba, no i pogoda jak zwykle w kratkę. Z rana słonko, potem chmury. Dzień upłynął na pływaniu w basenach, wałęsaniu się po okolicy, no i drinkowaniu.
Tego dnia wieczorem rozdzwonił się w pokoju telefon. Mąż odebrał i usłyszał niepomyślne wieści.... jutro nici z Similanów.
Wycieczkę trzeba przełożyć ze względu na pogodę. Aby móc wypłynąć w kierunku Similanów morze musi być spokojne.
Przyznam, że ja się ucieszyłam z takiego obrotu sprawy. Wolałam przełożyć wycieczkę, niż modlić się o przeżycie w czasie sztormu, tak jak to miałam na Malediwach.
Similanki przełożono na poniedziałek. Wypadały nam wtedy dwie wycieczki dzień po dniu, czego nie lubię, no ale trudno.