14 stycznia. Dzień trzeci.

    Ranek zapowiadał dobrą pogodę. Wprawdzie rzadkie chmury przesuwały się po niebie, ale nie padało i nie było wiatru. Postanowiliśmy dziś zwiedzić ogrody w Monte. Przed godziną dziewiątą wsiedliśmy do autobusu hotelowego i za 15 minut byliśmy w centrum miasta. Ulicą Avenida do Mar szliśmy w stronę kolejki linowej. Po prawej stronie spokojny Atlantyk, po lewej jak w amfiteatrze rzymskim rozłożone miasto Funchal. Ulice leżały jakoby każda na wyższym piętrze i patrząc z dołu widziało się całe miasto, w którego koronie stały charakterystyczne wieże kościoła w Monte. Niewielu chętnych wybierało się do Monte, więc bez oczekiwania usiedliśmy w czteroosobowej gondoli. Kolej linowa jest nowoczesna i bezzałogowa. Jadąc patrzymy z gondoli na będące pod nami domy, ulice, ogrody, przejeżdżające samochody i malutkie poletka na tarasach wzgórza. W Monte musimy być gotowi do szybkiego opuszczenia kolejki i tu czekała nas niespodzianka. Na dole wsiadającym fotograf robił zdjęcia, a tu na górze zostały one nam wręczone. Popatrzyłem – moje zdjęcie przypominało raczej misia, a Jola też dobrze nie wyszła, więc za takie foto płacić nie będziemy.
    Na początku skierowaliśmy kroki do kościoła. Świątynia jest zadbana, jak wszystkie na Maderze. Portugalczycy są ludźmi wierzącymi i pielęgnują tradycję. W kościołach widzieliśmy nawet po trzy szopki betlejemskie przybrane kwiatami i owocami. W tym kościele na Monte jest sarkofag ostatniego cesarza austro-węgierskiego, który był zmuszony do abdykacji i zmarł w wieku 33 lat. Na ulicy obok kościoła stoją gondolierzy, ja bym ich nazwał raczej saneczkarze. Są to mężczyźni ubrani w białe garnitury i słomkowe kapelusze a gondolami po asfalcie zwożą turystów w dół do miasta.
Atrakcją turystyczną w Monte jest ogród orientalny. Dzieli się na sektory: chiński, japoński i laotański z roślinnością i wystrojem z dalekiego wschodu. Jest w nim kilka pawilonów wystawowych, w których można spokojnie usiąść i zadumać się nad historią i kulturą w nich eksponowaną. Nas interesowały barwne, u nas niespotykane kwiaty, które świetnie prezentują się na moich zdjęciach. Jola służyła jako modelka, a że jest fotogeniczna na wszystkich fotografiach dobrze wyszła.
W obszernym pałacu przy ogrodzie mieszkają właściciele, ale ich domu się nie zwiedza. Języka polskiego już dawno nie słyszałem, dlatego zdziwił mnie głosik małej dziewczynki, która pytała mamę gdzie jest ubikacja. Poinformowałem i wytłumaczyłem, że w pierwszej alejce na prawo jest domek z serduszkiem i tam może pójść z mamusią. W ten sposób poznaliśmy babcię, jej córkę i wnuczkę z Warszawy. Na statek zaokrętowały się w Genui i po drodze odwiedziły już Barcelonę, Casablankę i Teneryfę. Na Maderze mają 24-godzinny postój. Trzy tygodniowy rejs kosztował 3 tysiące euro.
Staraliśmy się zwiedzić cały ogród, w którym były liczne fontanny, kaskady i stawy pełne kolorowych ryb. Patrzyliśmy z niepokojem w niebo, bo nad nami rosła gęsta czapa ciemnych chmur. Zaklinaliśmy je by się rozstąpiły, bez rezultatu, w końcu na odległość pięciu metrów nie było nic widać. Uznaliśmy, że trzeba wracać, i że ogród orientalny należy uważać za zaliczony. Niemal po ciemku odnaleźliśmy kolejkę linową i zjechaliśmy w dół. W Funchal w tym czasie świeciło słońce.