Nagle przewodnik ostro się zatrzymuje i pokazuje na ścieżkę. O matko jedyna!!!! Tarantula wielkości męskiej dłoni!!!! Wiele nie myśląc ja nogi za pas i ucieczka w tył. Mąż krzyczy "rób zdjęcie!!!" "rób zdjęcie!!!" a ja ani myśle żeby tam się ponownie zbliżyć, jestem jak sparaliżowana W końcu dobiega do mnie, wyrywa mi aparat ale i tak nie zdążył, bo tarantula schowała się do pobliskiej dziury w ziemi. Nie chcielibyście wiedzieć co ja potem wysłuchałam Mój małżonek uwielbia takie gadziny.

Papuas ja znawcą pająków nie jestem. Pisze że to była tarantula, bo tak ją nazwał nasz przewodnik. Gdyby nie użył tej nazwy, to ja w tej chwili pisząc relacje użyłabym słów "ogromny pająk"
Odważna wcale nie jestem. Znalazłam się tam, bo nie wiedziałam gdzie ide 

Idziemy dalej.
Najgorszą dla mnie rzeczą są ogromne pajęczyny które spotykamy na swojej ścieżce i to na naszej wysokości.
Następują momenty kiedy nasz przewodnik staje bokiem do takiej sieci, a nas przepuszcza za swoimi plecami nakazując ostrożność. O dziwo właśnie na tych pajęczynach nie widać pająka.
Moją czare goryczy przelewa pajęczyna rozpostarta na całej szerokości przejścia z ogromnym jak spodek od szklanki pająkiem    Chłopak zrywa pare nitek które ciągną się do ziemi, a my musimy pod tą siecią przedostać się prawie na czworakach na drugą stronę     

Ostatnio edytowany przez julka2 (2015-07-30 10:48:41)