Hiszpania - Uliczki Kordoby - relacja z wakacji

Po zawiedzeniu Mezquity poszliśmy na spacer wąskimi uliczkami starej Kordoby. Uliczki zachwycają niesamowitym klimatem, pięknymi barwami, starymi budynkami, często pięknie przyozdobionymi, skwerkami z drzewami pomarańczowymi i zacisznymi, cienistymi i szumiącymi fontannami patiami. Pełno wszędzie knajpek i kolorowych sklepików ze wszystkim i niczym. Spacerując po tych wąskich uliczkach czuje się leniwą atmosferę hiszpańskiej sjesty. Knajpki są pełne i gwarne. Nikt się nie spieszy, każdy na czas zatrzymać się, pogadać z kimś, posiedzieć przed domem czy w oknie. Po prostu „manana”...i pełny relaks.

Spacerując uliczkami Kordoby odwiedziliśmy m. in. piękną, średniowieczną synagogę, która po Rekonkwiscie, służyła jako kościół.

Po tym relaksującym spacerze przeszliśmy do Alkazaru - zespołu fortyfikacji z VIII wieku. Alkazar został przebudowany przez Alfonsa XI w latach 1327-28, a później wzbogacony o piękne ogrody i łaźnie. Służył za siedzibę Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego i sądu inkwizycyjnego w czasie wojny z Grenadą. Tu Krzysztof Kolumb prowadził rozmowy w celu otrzymania funduszy potrzebnych do zorganizowania swoich odkrywczych podroży. Są tam piękne ogrody z sadzawkami i fontannami oraz rzymskie mozaiki i sarkofag z III w. Z murów Alkazaru roztacza się piękny widok na miasto i dachy Mezquity.

Na jednym z dziedzińców Alkazaru prowadzone są wykopaliska archeologiczne, które odsłoniły pozostałości po jeszcze starszych budowlach. Cala Kordoba leży na ruinach dawnych budowli. Większość prac budowlanych trzeba przerywać bo ciągle znajduje się ślady dawnych cywilizacji.

Kordoba (hiszp. Córdoba) to miasto nad rzeką Gwadalkiwir zamieszkałe przez ok. 322 tysiące ludzi. Ośrodek przemysłowy, naukowy oraz turystyczny. Pierwotnie osada iberyjska, potem kartagińska oraz kolonia rzymska. W VI wieku pod panowaniem Bizancjum, potem zdobyta przez Wizygotów a w 711 r. opanowana przez Arabów. Od 756 r. stolica niezależnego emiratu utworzonego przez Abd ar-Rahmana I. Za jego panowania i jego następców z dynastii Omajjadów rozpoczął się okres intensywnego budownictwa i wielkiego rozkwitu miasta.

W 929 r. Abd ar-Rahman III ogłosił Al-Andalus (mauretańską Hiszpanię) osobnym kalifatem, niezależnym od Bagdadu. Za jego czasów Kordoba była największym miastem w basenie Morza Śródziemnego, ważnym ośrodkiem nauki, kultury i sztuki. Miasto liczyło od 800 tys. do 1 mln mieszkańców, miało ponad 300 meczetów, 300 publicznych łaźni, 50 szpitali, 20 publicznych bibliotek, 80 szkół i 17 wyższych uczelni. Biblioteka Al-Hakama posiadała ok. 400 000 tomów. Okres ten charakteryzowało pokojowe współistnienie i wzajemna tolerancja trzech cywilizacji - islamu, chrześcijaństwa i judaizmu.

Po 1002 r nastąpił okres walk o władzę i powolny upadek metropolii a w 1031 r. rozpad kalifatu Kordoby. Kordoba została stolicą jednego z 30 niewielkich państewek zwanych taifas, z których największymi były Sewilla i Saragossa.

W 1236 r. miasto zajęli chrześcijanie pod wodzą Ferdynanda III Kastylijskiego. Kordoba awansowała do rangi ośrodka handlu suknem i jedwabiem; jednak po okresie rozwoju gospodarczego, od końca XVI w. nastąpił zastój. Spowodowały go: wypędzenie ludności arabskiej i żydowskiej, epidemie i powstania.

Po zwiedzeniu Alkazaru mieliśmy parę godzin dla siebie wiec wpadliśmy na hiszpańskie specjały do jednej z restauracji i kontynuowaliśmy zwiedzanie starego miasta. Po Rzymskim Moście przeszliśmy na drugą stronę rzeki Gwadalkiwir, gdzie czekał na nas autokar, który zawiózł nas do Sewilli.