Kimono - zwierciadło japońskiej kultury

Kimono to tradycyjny ubiór japoński, oznaczający dosłownie - coś do noszenia. Pierwotnie zatem słowem kimono określano każde ubranie, później zaczęto je stosować tylko do konkretnego stroju.

Kimono to ubiór o kroju prostym, w kształcie litery T, przypominający nieco szlafrok. Ma długie, szerokie rękawy, niekiedy sięgające nawet do pół metra. Według tradycji, kobiety nie mające męża powinny nosić kimono o wyjątkowo długich rękawach, sięgających prawie do podłogi. Szata powinna być starannie owinięta wokół ciała. Całość ubioru uzupełnia szeroki pas, wiązany na plecach, zwany obi, często zakończony ogromną kokardą. W miarę upływu lat wykształcała, się coraz większa różnorodność kolorów, rodzajów stosowanych tkanin i dodatków, takich jak na przykład obi.

Istnieje także i wiele fasonów kimono, od bardzo formalnego po swobodny. Dobór ubioru zależy od wieku kobiety i jej stanu cywilnego, jak również od okazji. Kimono męskie ma natomiast zwykle stały, niezmienny kształt i dość przytłumione kolory. Najbardziej uroczystą i pożądaną tkaniną jest jedwab. Motywami, w które ozdabiane jest kimono są: jaskółki, kwiat wiśni, kwiaty, motywy roślinne. Wzory uzależnione są od pory roku na przykład jesienią są to chryzantemy i liście klonu, zimą - bambus, śliwka i sosna.

Ciekawostką jest, iż w przeszłości kimono rozdzielało się na części do prania, a następnie zszywało na nowo, by je nosić! Na szczęście nowoczesne tkaniny oszczędziły Japończykom tego rytuału. Dziś, gdy kimono ma być przechowywane, jego zewnętrzne obrzeża zszywa się długim, luźnym ściegiem. Dzięki temu kimono nie zwija się, nie marszczy i zachowuje układ warstw, w jaki zostało złożone.

Większość japońskich kobiet sama nie byłaby w stanie założyć kimono, gdyż typowy strój kobiecy składa się z dwunastu lub więcej elementów, które powinny zostać założone, dobrane i umocowane w określony sposób. Korzysta się więc z usług zawodowców, którzy pomagają ubrać się w kimono na specjalną okazję. Osoby te jednak muszą posiadać specjalną licencję.

Obecnie w Japonii istnieje wielu hobbystów kimono, organizuje się także kursy jego noszenia. Obejmują one dobieranie stroju zależnie od pory roku, dobieranie wzoru i tkaniny, zależnie od okazji, naukę dopasowywania bielizny i dodatków, wybierania i zawiązywania obi oraz wielu innych kwestii, związanych z tym niezwykłym strojem.

Pewnie wielu z was zaskoczę ceną kimono. Otóż bywają bardzo drogie. Cena kobiecego kimono może przekroczyć nawet 10 tysięcy dolarów, zaś kompletny strój, składający się z kimono, bielizny, obi, skarpet, sandałów i dodatków, może kosztować ponad 20 tysięcy dolarów.

Moda w Japonii to bardzo ważna część życia i widać to niemal na każdym kroku, zatem nic dziwnego, że płacimy za nią wysoką cenę. Czy obowiązują jakieś zasady? Na to pytanie można właściwie odpowiedzieć w dwóch słowach: ważne żeby było kolorowo i różnorodnie. Nie dziwi zatem, że o Japończykach mówi się niejednokrotnie, iż brak im osobowości, że wszyscy zachowują się i wyglądają tak samo. Pewnie jest w tym ziarenko prawdy, ale trzeba przyznać, że coraz bardziej starają się walczyć z jednolitością i tworzyć swój własny styl.

I tak na przykład chłopcy i młodzi mężczyźni wybierają „styl luzaka” czyli jeansy z dziurami, modny podkoszulek, torba ze „znaną metką” i koniecznie ufarbowane włosy (najczęściej w kolorze brązowym albo blond). Jest też styl „dandysa” - wszystko dopracowane i „dopięte na ostatni guzik”, czyli elegancki garniturek, błyszczące buty i koniecznie dobry zegarek na rękę. Swoją drogą nie ma wyraźnego podziału płci w modzie, można odnieść wrażenie, że granica między tym co damskie i męskie, jakoś dziwnie się zatarła.

Trendy wyznaczają głównie gwiazdy, z ekranów telewizyjnych, czyli aktorzy i wokaliści na topie. Moda mija szybko - w miejsce modnego przez miesiąc gadżetu po chwili wchodzi następny i tak bez końca. Wydawać by się mogło, że tylko kimono nigdy nie przestało być modne.