Rumunia - Sighişoara - relacja z wakacji

Nasza trasa byłaby krótsza, gdyby to miasto było nieciekawe. Nie mogliśmy jednak sobie pozwolić na pominięcie tak cennego klejnotu. Wrzuciliśmy ją do naszej trasy po lekturze książki Michała Kruszony - „Rumunia, podróże w poszukiwaniu diabła”. Wspaniała, natchniona i daje genialny wstęp do własnego poszukiwania ducha Rumunii.
Sighişoara to jedno z miast Siedmiogrodu czyli Transylwanii. Na Siedmiogród należałoby poświęcić duuuuużo czasu, żeby móc docenić jago piękno i magiczy klimat. Kolejny pretekst do planowania nowego wyjazdu. Nie chcieliśmy jechać „oklepanym” szlakiem śladami Vlada Palovnika (alias Vlada Tepesa, alias księcia Drakuli).

Chociaż kto się chce uwolnić od stereotypu stworzonego przez amerykańską superprodukcję filmową i dowiedzieć czegoś o losach tego historycznego władcy, powinien też odwiedzić to miasto i poczuć klimat. Jedna z legend podaje, że Vlad mógł się tutaj urodzić (dom Drakuli niedaleko głównego placu w mieście). Vlad Tepes uważany był za bohatera, który mądrze rządził krajem i bronił go skutecznie przed okupacją turecką. A wszelkie, przez nas uważane za „niekonwencjonalne” metody pozbywania się niewygodnych przeciwników, podobno na ów czas były zgodne z prawem. Polecamy też książkę Elizabet Kostowej - Historyk, która wspaniale oddaje atmosferę krajów bałkańskich i historię krwawego Vlada.

Sighişoara to jedno z najlepiej zachowanych miast średniowiecznych w Europie środkowo-wschodniej, położone na Wyżynie Siedmiogrodzkiej, nad rzeką Wielką Tyrnawą. Ma ok. 40 tys. mieszkańców i zwane jest Miastem - Muzeum i Perłą Transylwanii. Przyciąga malarzy, fotografików, archeologów, historyków, rzeźbiarzy i turystów z całego świata.

Miasto dzieli się na górne i dolne. Obwarowania wokół całego wzgórza wzniesiono w XV w. w obliczu narastającego zagrożenia tureckiego. Również dolne miasto otoczone było murami. Górne miasto zachowało całą zabudowę wewnętrzną wraz z murami obronnymi i basztami, czym skutecznie może konkurować z francuskim Carcassonne. Dzięki niezwykłym walorom historycznym i krajobrazowym Sighişoara została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Początki Sighişoary sięgają XI w. Pierwotny gród otoczony drewniano-kamiennym wałem rozbudowali sascy koloniści, sprowadzeni przez królów węgierskich. Od samego początku większość mieszkańców trudniła się rzemiosłem. Bogaci rzemieślnicy, skupieni w 20. cechach, pomagali w rozbudowie i obronności miasta finansując baszty zwane od ich zajęć: Kowali, Cynowników, Rzeźników, Kożuszników. Członkowie cechów zajmowali się nie tylko budową i utrzymywaniem murów i baszt, ale także wykopali na górze 8 studni (34 metry głębokości), by zapewnić sobie dostęp do wody w razie ewentualnego oblężenia. Korzystając z królewskich przywilejów, miasto rozwijało się spokojnie przez dwa stulecia, organizując swoje życie w hermetyczną enklawę - nikt pochodzenia innego niż saskie nie mógł mieszkać w jego obrębie. Od XVII w. nastały jednak cięższe czasy. Miasto plądrowały różne wojska, zwłaszcza tureckie. Epidemie i pożary nękały je przez XVII i XVIII w.

Ważny epizod odegrała Sighişoara podczas Wiosny Ludów. 31 lipca 1849 r. podczas bitwy pomiędzy oddziałami generała Bema a rosyjskim wojskiem dowodzonym przez generała Lüdersa, zginął wielki węgierski poeta Sándor Petőfi.

Najsłynniejszym mieszkańcem grodu był Hermann Oberth - fizyk i wynalazca, pionier techniki rakietowej i wizjoner eksploracji kosmosu. Jego imię nosi krater (60 km średnicy) na odwrotnej stronie Księżyca. Dom rodzinny Hermanna Obertha znajduje się w obrębie górnego Starego Miasta, u dolnego wylotu ulicy Turnului. W niszy budynku ustawiono popiersie tego słynnego obywatela Sighişoary.

Najbardziej charakterystycznym miejscem miasta jest Wieża Zegarowa - łączyła kiedyś funkcję doskonałego punktu obserwacyjnego i miejsca zgromadzeń rady miejskiej. Nazwę swą zawdzięcza zegarowi, wykonanemu w 1648 r. przez Jan Kirschela. Podobnież od tego roku zegar chodzi nieprzerwanie, a jego skomplikowany mechanizm porusza figurki umieszczone po obu stronach wieży. W wieży mieści się dziś niewielkie muzeum, w którym oglądać można stare dokumenty miejskie, broń, monety, ikony oraz dawne przedmioty codziennego użytku (w tym XVIII-wieczny zestaw narzędzi stomatologa-chirurga).

Za wieżą zaczyna się żywy skansen sigishoarskiej starówki z wąskimi uliczkami, placykami, zaułkami oraz pięknymi gotyckimi i renesansowymi kamieniczkami.

Główną świątynią miasta po przejściu Sasów na wiarę luterańską stał się Kościół Klasztorny, wspominany w dokumentach już z 1298 r. Należał do klasztoru Dominikanów i poświęcony był Najświętszej Marii Pannie. Po przebudowach ma 44,5 m długości i ponad 12 m wysokości. Do najcenniejszego jego wyposażenia należy barokowy ołtarz, chrzcielnica odlana w 1440 r., oraz 35 wschodnich kobierców.

Niedaleko znajduje się Dom Draculi (Casa Vlad Dracula). Wcześniej zwany Domem Pauliniego, jest prawdopodobnie najstarszym świeckim obiektem w mieście. Jego parter zbudowano z kamienia rzecznego. W latach 1431-1435 mieszkał tu Vlad Dracul, ojciec Vlada Palownika, pierwowzoru słynnej powieści Brama Stokera „Dracula”. Obecnie mieści się tu restauracja (zdjęcie tablicy poniżej).

W lewo do góry odchodzi główna ulica starówki - pięknie brukowana, z wciętym rynsztokiem pośrodku. Wznosi się łagodnie w górę aż do zamykającego ją wejścia na tzw. Schody Szkolne. Długie na 172 stopnie, w całości przykryte dachem, pochodzą z 1642 r. i prowadzą z miasta do katedry. Pierwotnie liczyły 300 stopni i miały służyć uczniom i nauczycielom, w czasie brzydkiej pogody, szczególnie zimą, jako bezpieczna droga do położonej na górze szkoły.

Od zachodniej strony, wśród porastających wzgórze zarośli można wejść na przylegający do murów tarasowo rozłożony stary cmentarz z ciekawymi saskimi grobami, należący do najpiękniejszych nekropolii Transylwanii.

Dom Pod Jeleniami jest najbardziej reprezentatywną kamienicą starówki, wybudowaną w późnorenesansowym stylu. Jego nazwa pochodzi od poroża jelenia, do którego na dwóch ścianach domu, domalowano resztę zwierzęcia (zdjęcie poniżej).

Wspaniałe wrażenie robi Prawosławna Katedra Świętej Trójcy powstała w latach 1934 - 1937. Z zewnątrz reprezentuje styl bizantyjski, natomiast wnętrza są proste, stylizowane na renesans.

Sighişoara należy do najbardziej magicznych miejsc tej części Europy.